ریشه های تاریخ و ادبیات از یک نظر یکی است.سلف هر دو،اسطوره و الگوهای اساطیری است؛منتها ادبیات،پس از انشعاب از اسطوره با حفظ منطق اسطوره سازی راهی جدا از اساطیر در پیش گرفت و تاریخ پس از پیدایش،بلافاصله الگوهای اساطیری را از اسطوره به عاریه گرفت و در ساختمان اجتماعی و حکومتی شکلی ابدی بدان ها داد.ساختمان و سازمان اداری"المپ"،جایگاه خدایان،اگر از یک سو با تصور انسان مذهبی از سازمان اداری عرش خداوندی و ملائکه مقرب پهلو می زند،از سوی دیگر با سازمان های حکومتی تاریخ همسایگی دارد.
استاندال گفته است："شرط مورخ بودن آن است که انسان،قدرت آفریدن نداشته باشد"ولی قصه نویس به عنوان آفریننده زندگی،دست در مسیر حوادث می برد و با قدرت تخیل هرگونه تغییری را که لازم دید،می دهد و نظام هنری را جانشین آشفتگی زندگی می سازد.
وسایل و تدبیری که قصه نویس در اختیار دارد،به او این اجازه را می دهند تا در دورانی که مورخ و ژورنالیست،به عللی سکوت اختیار کرده اند،از خود مسئولیت نشان دهد.